Vladimir Putinlə bağlı çox qəribə bir şey baş verir. Dünya 1999-cu ildəkindən fərqli bir Putinlə - siyasi fərasətinə, Rusiyanın strateji yeniliklərinə və hərbi peşəkarlığına dəstək verən və Rusiya hərbi müdaxilələrində ardıcıl qələbələrinə görə “heyran olunan” (və qorxulan) bir adamla üz-üzədir. Ancaq fevralın 24-də biz tamamilə fərqli bir Putinlə qarşılaşdıq, Putin Rusiya Federasiyasını fəlakətli strateji və piar səhvlərinə məcbur etdi. Onilliklər ərzində Rusiyanın tarixini, ordusunu və xarici siyasətini öyrənən bizlər üçün ikinci Putin sirr olaraq qalır.

(III yazı. II yazını BURADAN oxuya bilərsiniz)

Ukrayna böhranı artıq bütün dünyada ciddi humanitar təsirindən başqa bir çox fərqli əks-səda doğurur. Geosiyasi baxımdan o, artıq müttəfiqlər arasında çatışmazlıq xətlərini ifşa edib (məsələn, Hindistan digər “Dördlük” (Quad) Təhlükəsizlik Dialoquna qarşı). Müharibə strateji sükutla da olsa, rəqiblərin, yəni Hindistan və Çinin bilmədən bir araya gəlməsinə səbəb oldu, Amerika Birləşmiş Ştatlarının və Şimali Atlantika Müqaviləsi Təşkilatının (NATO) işğalın dayandırılmasında və ya gərginliyin azaldılmasında etibarını azaltdı və Avropada görünməmiş birliyə təkan verdi. Bundan əlavə, iyun ayında (Madrid sammitində) NATO-nun ən son Strateji Konsepsiyasının qəbul edilməsi ərəfəsində Avropa İttifaqının (Aİ) bu yaxınlarda Strateji Kompası təsdiq etməsi Avropanın təhlükəsizlik siyasəti üçün gec, lakin xoş qarşılanan hərbi və strateji dəyişiklik hesab edilir.

ABŞ-Çin dialoqu üzrə Kolorado dağlarında beynəlxalq konfrans keçirilirdi və orada yaşlı çinli xanım beynəlxalq məsələlər haqqında danışırdı. O, 1950-ci illərin sonu və 1960-cı illərin əvvəllərində Mao Zedonqun tərcüməçisi olsa da, ruslarla intensiv müzakirələr apararkən, bəzi gizli söhbətlərdən xəbərsiz olub. O, Sovet lideri Nikita Xruşşovun və digər rusların Maonun qəzəbinə səbəb olduğunu söylədi.

(II yazı. I yazını BURADAN oxuya bilərsiniz)

Ukraynadakı müharibə belə təəssürat yaradır ki, Rusiya öz qüvvələrini döyüşdə dəstəkləmək üçün işlək rabitə şəbəkəsi yaratmaq kimi əsas hərbi tapşırıqları yerinə yetirməkdə acizdir. Bu, səbəbsiz deyil, çünki döyüşün ilk həftəsində rus qoşunlarının şifrələnməmiş radiolarla əlaqə saxladığına dair sübutlar ortaya çıxdı, yəni onların ötürülməsi yüksək tezlikli (HF) radiodan istifadə edə bilən hər kəs tərəfindən ələ keçirilə və başa düşülə bilərdi.

Bayden administrasiyası hesab edir ki, Rusiyanın Ukraynanı işğal etməsinin səbəbi ideolojidir. İddia edilir ki, prezident Vladimir Putin Ukrayna demokratiyasını məhv etmək istəyir, çünki bu, onun avtokratik hakimiyyətinə təhlükə yaradır. Hazırkı böhranın mənşəyi 2014-cü il Avromaydan İnqilabı və Rusiyanın dəstəklədiyi prezident Viktor Yanukoviçin hakimiyyətdən uzaqlaşdırılmasıdır. “The New York Times” və digər qəzetlər də bu fikri bölüşürlər. Müharibəni irredentist tiraniya ilə liberal demokratiya arasında ideoloji qarşıdurma adlandıran “Times”dan David Bruks və “Financial Times”dan Martin Volf kimi ekspertlər də belə düşünürlər.

Belarus prezidenti Aleksandr Lukaşenko və onun müharibəni dəstəkləyən və etiraz edən analitikləri (sonuncular əsasən Belarusun hüdudlarından kənardadırlar) vəziyyətin incəliklərini başa düşməyimizə töhfə verirlər. Belə ki, martın 15-də Belarus milli təhlükəsizlik rəsmiləri ilə görüşdə çıxış edən Lukaşenko bir dəqiqə ərzində Belarusun müharibədə iştirakını həm təkzib, həm də təsdiqlədi. “Rusiyanın Ukraynada keçirdiyi bu əməliyyata biz qarışmayacağıq” deyən Lukaşenko Belarus qoşunlarının iştirak etməməsini nəzərdə tuturdu. “Bunu etməyə heç bir ehtiyac yoxdur. Biz Rusiyanın səylərinə nə əlavə edə bilərik! Onların kifayət qədər canlı qüvvəsi və silahları var”. Lukaşenko bundan dərhal sonra dedi: “Biz bu əməliyyatda iştirak edirik”.

Rusiyanın Ukraynaya qarşı müharibəsinin ən qəribə tərəflərindən biri həm Braziliya prezidenti Jair Bolsonaro, həm də onun argentinalı həmkarı Alberto Fernandezin davranışları olub. Hər iki lider fevralın 24-də Ukrayna işğal olunmazdan bir müddət əvvəl Rusiyaya səfər edib, orada Vladimir Putinlə görüşüblər. Səfərlər işğalı dayandırmaq üçün edilən hər hansı səylərin tərkib hissəsi deyildi. Çoxları bunu artıq ehtimal hesab edirdilər, çünki Rusiya qüvvələri Ukraynanı təhdid edirdi.

Rusiyanın Ukraynaya müdaxiləsi minlərlə insanı öldürməklə, milyonlarla insanı didərgin salmaqla, şəhərləri yerlə-yeksan etməklə, Avropaya müharibə gətirməklə nəinki humanitar fəlakətə səbəb olub, həm də çoxlu gözlənilməz hadisələrlə nəticələnib. Hamıya aydın olan iki nəticə var:

Özbəkistan Rusiyanın Ukraynaya qarşı müharibəsində tərəf tutmamağı seçdi, bunu müharibə başlayanda Özbəkistan prezident administrasiyası ilk dəfə elan etdi və daha sonra Özbəkistanın Birləşmiş Millətlər Təşkilatının Ukraynaya müdaxiləni pisləyən qətnaməsinə səs verməkdən yayınması göstərdi. Neytral mövqe təkcə bütün dövlət məmurları tərəfindən deyil, həm də Özbəkistanda yeni yaranmaqda olan müstəqil media tərəfindən nümayiş etdirilib və nəşrlərində heç bir münaqişə tərəfinin yanında olmamaq “xahiş edilib”. Eyni zamanda, Daşkənd Ukraynadakı ağır humanitar vəziyyəti qəbul edir və ölkəyə tibbi ləvazimat göndərməklə öz dəstəyini nümayiş etdirir. Bütövlükdə, Daşkəndin Moskva ilə hazırkı əlaqələri böyük əhəmiyyət kəsb edir və bitərəf görünmək Daşkəndin Rusiya ilə münasibətləri pozmamasının yeganə yoludur.