Son 30 ildə Moskva Kişinyovun Rumıniya və Avropa ilə gələcək inteqrasiyası istiqamətində hərəkətlərinin qarşısını almaq və ya geri qaytarmaq üçün tez-tez separatçı “Dnestryanı” ilə birlikdə Moldovada olan xristian türk qaqauzlardan da istifadə etməyə çalışıb. Xüsusilə son günlərdə Moskvanın Ukraynadakı müharibəsini Dnestryanı əraziyə qədər genişləndirə biləcəyinə dair artan işarələrlə (ola bilsin ki, oradakı hökuməti müstəqil olaraq tanıya bilər və ya bu ərazidən Odessaya hücum üçün əsas kimi istifadə edə bilər) Rusiyanın Qaqauziya ilə bağlı etdiklərinin əhəmiyyəti artıb. Bir tərəfdən, Moskvanın da qəbul etdiyi kimi, Dnestryanıdakı qondarma qurum regionun Avropa İttifaqı ilə ticarətini nəzərə alaraq, artıq Moskva üçün keçmişdə olduğundan bir qədər az maraqlıdır. Lakin digər tərəfdən, əgər Moskva indiki kontekstdə qaqauz faktorunu işə salmağa çalışarsa, bu, Putinin Ukraynadakı müharibəsinin onun daha geniş hərbi hücum planlarının yalnız bir hissəsi olduğuna birmənalı işarə olacaq. Rusiyanın periferiya ətrafındakı və Qərbdəki ölkələrin cavab verməkdən başqa çarəsi qalmayacaq.

Rusiyanın Ukraynaya qarşı müharibəsi rəsmi olaraq “strateji tərəfdaşlıq” kimi təsvir edilən Gürcüstan-Ukrayna münasibətlərini gözlənilməz şəkildə çətinləşdirdi. Təhdid altında olan iki Rusiya qonşusunun regional təhlükəsizlik baxımından eyni baxışları olduğu görünsə də, onlar arasında davam edən gərginlik Kiyevin Ukraynanın mübarizə aparması üçün Gürcüstan hökumətinin verdiyi dəstəyin miqyası və xarakteri ilə bağlı narazılığı ilə daha da artıb. Öz növbəsində, Ukrayna tərəfinin məzəmmətləri gürcü siyasətçiləri və vətəndaşlarını bir-birinə qarşı qoymaqla nəticələndi, müxalifət və daha geniş əhali Ukraynaya verdiyi qəti dəstəyinə görə Kiyev tərəfindən tərifləndi, hakim “Gürcü Arzusu” (GA) partiyası isə açıq şəkildə tənqid olundu.

Rusiyanın Ukraynaya hücumu 1956-cı ildə İngiltərə və Fransanın Süveyş kampaniyasını xatırladır. İngiltərə və Fransanın alçaldıcı şəkildə geri çəkilməsi onların birinci dərəcəli güclər statusunun sona çatması, siyasi böhranların və müstəqillik hərəkatları üçün ərazi itirilməsinin çətin dövrünün başlanğıcı oldu.

Martın 31-də Gürcüstanın 2008-ci ilin avqustundan Rusiya tərəfindən işğal olunmuş separatçı Cənubi Osetiya regionunun qondarma “lideri” Anatoli Bibilov bölgənin Rusiya Federasiyasına daxil olub-olmaması ilə bağlı “xalq referendumu”nun keçiriləcəyini bəyan edib: “Hesab edirəm ki, Rusiya ilə birləşmək bizim strateji məqsədimiz, yolumuz, xalqın arzusudur. Ona görə də yaxın vaxtlarda müvafiq qanunvericilik addımlarını atacağıq. Cənubi Osetiya Respublikası onun tarixi vətəni olan Rusiyanın bir hissəsi olacaq”.

Bayden administrasiyası hesab edir ki, Rusiyanın Ukraynanı işğal etməsinin səbəbi ideolojidir. İddia edilir ki, prezident Vladimir Putin Ukrayna demokratiyasını məhv etmək istəyir, çünki bu, onun avtokratik hakimiyyətinə təhlükə yaradır. Hazırkı böhranın mənşəyi 2014-cü il Avromaydan İnqilabı və Rusiyanın dəstəklədiyi prezident Viktor Yanukoviçin hakimiyyətdən uzaqlaşdırılmasıdır. “The New York Times” və digər qəzetlər də bu fikri bölüşürlər. Müharibəni irredentist tiraniya ilə liberal demokratiya arasında ideoloji qarşıdurma adlandıran “Times”dan David Bruks və “Financial Times”dan Martin Volf kimi ekspertlər də belə düşünürlər.

Kremlin Ukraynaya qarşı genişmiqyaslı müharibəsi Rusiya ordusunun müxtəlif zəif tərəflərini əyani şəkildə nümayiş etdirdi. Və Rusiyanın itkiləri artdıqca, Moskvanın Gürcüstan da daxil olmaqla müxtəlif bölgələrdən müharibə bölgəsinə əlavə qoşun yerləşdirməyə çalışıb-çalışmayacağı ilə bağlı fərziyyələr sürətlə artdı. Təbii ki, bu ehtimallar reallaşdı.

Beynəlxalq ictimaiyyət Ukraynanın Krımın və Donbas hövzəsinin bir hissəsinin Rusiyanın dəstəklədiyi separatçı qüvvələr tərəfindən işğalının yeddinci ilində baş verən hadisələrdən narahatdır. Məsələ Rusiya ilə Ukrayna arasında ərazi mübarizəsi olmaqdan çıxıb, Ukraynanın NATO üzvü olub-olmaması məsələsinə çevrilib. Üçüncü Dünya Müharibəsi küləklərinin əsdiyi və ya hətta nüvə münaqişəsi ilə bağlı narahatlıqların olduğu günlərdə milyonlarla insan Ukraynanın NATO-ya üzv olacağı təqdirdə bunun Moskvada yaradacağı narahatlığı anlamağa çalışır. Bu məsələnin 800 illik tarixinə səyahət etmədən bu gün Qara dənizin şimalındakı hərbi fəaliyyəti anlamaq mümkün olmayacaq.