Vladimir Putin müharibəyə son qoymaq üçün kifayət qədər ciddi və ədalətli şəkildə danışıqlara başlamağa hələ hazır deyil. Putin çox güman ki, ilk növbədə Rusiyanın və onun silahlı qüvvələrinin imicini geri qazanmağa və daha yaxşı hərbi uğurlara imza atmaqla, ehtimal ki, Ukraynanın şərqində əlavə ərazi qazancları əldə etməklə öz mövqeyini yaxşılaşdırmağa ehtiyac görür. Ancaq hansısa danışıqlar yolu ilə əldə edilən razılaşma müharibəni və onun gətirdiyi əzabları qəti nəticəyə çatdırmağın yeganə yolu olacaq.

Şimali Atlantika Müqaviləsi Təşkilatının (NATO) “açıq qapısı”ndan üz döndərən Kiyev beynəlxalq zəmanətlər altında Ukraynanın neytrallığı haqqında müqavilə üçün rəsmi təkliflərini Moskvaya təqdim edib. Kreml Kiyevin təkliflərini martın 29-da İstanbulda keçirilən ikitərəfli danışıqların sonuncu raundunda nəzərdən keçirib. Ukraynanın yüksək səviyyəli rəsmiləri öz təkliflərinin mahiyyətini ictimaiyyətə açıqlayıb, ardınca Rusiya tərəfinin geniş şərhləri olub.

(II yazı. I yazını BURADAN oxuya bilərsiniz)

Rusiyanın Ukraynaya qarşı sürətlə inkişaf edən müharibəsinin diqqət çəkən cəhətlərindən biri onun müxtəlif sahələrində eskalasiyanın yüksək qeyri-bərabər dinamikasıdır. Məsələn, iki böyük neft yataqlarına xidmət göstərən “Halliburton” və “Schlumberger” şirkətləri həftə sonu öz biznes fəaliyyətlərini bağladıqlarını elan etdikdən sonra Rusiyaya qarşı iqtisadi təzyiq həddindən artıq yüksək intensivlik səviyyəsinə çatıb və hər gün artmaqda davam edir. Bunun əksinə olaraq, dağıdıcı hücumların və əks-hücumların gözlənildiyi kiberdomen olduqca sakit qalıb. Mədəni əlaqələr kəsilib və Rusiya əksər beynəlxalq idman növlərindən qovulub, lakin Vyana danışıqlarında İranla nüvə sazişinin yenidən konfiqurasiyasına dair diplomatik kompromis əldə edilib və bu həftə yekunlaşa bilər. Ola bilsin ki, ən bariz fikir ayrılığı əsas hərbi döyüş meydanlarında dalana dirənmək və bu müharibənin davamı hesab edilən Rusiya siyasətinin məğlubiyyət ardıcıllığı arasında yaranıb.

Ukraynaya qarşı genişmiqyaslı müharibənin ən azı son 3 həftəsi ərzində Rusiyanın hücumunun sürətini itirdiyi, əsas qüvvə qruplarının Kiyev, Xarkov və Nikolayev şəhərətrafı ərazilərində ilişib qaldığı aydın oldu. Bütün müşahidəçiləri maraqlandıran sual, Rusiya rəhbərliyinin bu qarşısıalınmaz vəziyyətdə nə edəcəyidir. ABŞ prezidenti Co Baydenin başçılıq etdiyi Qərb liderləri martın 24-ü müxtəlif formatlarda üç fövqəladə sammitdə bir araya gələrək, Kremli kəskin eskalasiya yolu ilə bu çıxılmaz vəziyyətdən çıxmağa çalışmaqdan (söhbət nüvə silahının istifadə edilməsindən gedir) çəkindirmək yollarını axtardılar. Rusiyanın yüksək səviyyəli nümayəndəsinin qeyri-müəyyən siqnalı göstərdi ki, gərginliyin və Rusiyanın həddindən artıq iddialı hədəflərinin azaldılması kimi məsələlər Moskvada nəzərdən keçirilir.

Kremlin Ukraynaya qarşı genişmiqyaslı müharibəsi Rusiya ordusunun müxtəlif zəif tərəflərini əyani şəkildə nümayiş etdirdi. Və Rusiyanın itkiləri artdıqca, Moskvanın Gürcüstan da daxil olmaqla müxtəlif bölgələrdən müharibə bölgəsinə əlavə qoşun yerləşdirməyə çalışıb-çalışmayacağı ilə bağlı fərziyyələr sürətlə artdı. Təbii ki, bu ehtimallar reallaşdı.

Ukraynaya təcavüzündən sonra Rusiyaya qarşı tətbiq edilən sanksiyalar onun iqtisadiyyatını məhv edəcək, lakin şiddətin dərəcəsi Çindən və onun nə qədər iqtisadi yardım əlini uzatmağa hazır olmasından asılıdır. Qısa müddətdə artan əmtəə qiymətləri Moskvanın sərt valyuta ehtiyatlarını artıracaq, buna parallel olaraq Ukraynaya qarşı genişmiqyaslı müharibə aparmağın böyük xərclərini azaldacaq. Lakin Qərbin sanksiyalarının sərt olmasına baxmayaraq, o hələ Rusiyanı iqtisadi uçuruma aparmayıb. Bu arada Çin Qərbin Rusiyaya qarşı sanksiyalarına və ya bu məsələ ilə bağlı hər hansı digər birtərəfli sanksiyalara kəskin etirazını bildirib. Məsələn, bu yaxınlarda keçirdiyi mətbuat konfransında Çin Xalq Respublikasının (ÇXR) Xarici İşlər Nazirliyinin sözçüsü Vanq Venbin bildirib ki, birtərəfli sanksiyaların artması qlobal sənaye və təchizat zəncirlərini qıracaq, bütün ölkələrin insanlarının güzəranına zərər verəcək və onlar geosiyasi münaqişələrin və böyük ölkə rəqabətinin ağır yükünü daşımaq məcburiyyətində qalacaqlar.

“Mən burada dayanıb dürüst olmaq istəyirəm. Birdəfəlik kiminlə olduğuna özün qərar verməlisən”. Ukrayna prezidenti Volodimir Zelenski Avropa İttifaqının (Aİ) iclasında etdiyi çıxışda Almaniyanı Ukraynada baş verənləri anlamadığına görə və xüsusilə Macarıstanı neytrallığına görə tənqid edib.

Vladimir Putinin Ukraynaya hücumunun davam etdiyi bir vaxtda Bayden administrasiyası Putinin müharibəsinə və ərazi işğalına qarşı Qərbi birləşdirdiyi üçün alqışa layiqdir. Lakin administrasiya həm də strategiyanın əsas doktrinasını pozduğuna görə sağlam tənqidə məruz qalmalıdır.

Beynəlxalq ictimaiyyətin hər hansı sərhəd dəyişikliyinə qarşı çıxmasının ən tutarlı səbəbi bir sərhəddəki dəyişikliklərin digər sərhədlərdə baş verən dəyişiklikləri nəzərə alması, mövcud ölkələr arasında münasibətlərdə problemlər yaratması və ya ən azı kəskinləşməsidir. Rusiya prezidenti Vladimir Putinin 2014-cü ildə Ukraynanın Krımı ilhaq etməsinə və onun indi Donbasın bəzi hissələrini ələ keçirmək üçün atdığı addımlara qədər, İkinci Dünya Müharibəsinin sonundan (1990-cı illərdə bir neçə keçmiş kommunist federasiyalarının dağılmasından) sonra Avropada sərhədlərin dəyişdirilməsi ilə bağlı ciddi söhbət getmirdi. Amma Kreml rəhbəri son hərəkətləri ilə müzakirələr üçün qapılarını açıb və indi Rusiya paytaxtında bəziləri Mərkəzi Şərqi Avropada sərhədlərin dəyişdirilməsi imkanını müzakirə edirlər. Hətta bu dəyişikliklərin heç biri reallaşmasa belə, onların sadəcə olaraq müzakirəsi sərhədlərin risk altında olduğuna dair şübhələri və bir vaxtlar daimi görünən şeylərin indi fərqli ola biləcəyinə dair inamın yayılması ilə regionda gərginliyi artıracaq.

Artıq aydındır ki, biz geosiyasi, iqtisadi və texnoloji dəyişikliklərin beynəlxalq münasibətlərin mənbə kodunu yenidən yazdığı dünya hadisələrində otuz illik dövrün sonuna çatırıq. Halbuki dövrün başlanğıcı bir sıra dramatik hadisələrlə yadda qaldı, ABŞ-ın rəhbərlik etdiyi liberal-demokratik sistemin qələbəsini müjdələyən hadisələr (Berlin Divarının yıxılması, ABŞ-ın başçılıq etdiyi koalisiyanın Körfəz Müharibəsində demək olar ki, qansız qələbəsi və 25 dekabr 1991-ci ildə Böyük Kreml Sarayının üzərində oraq və çəkicdən ibarət qırmızı bayrağın endirilməsi) Soyuq Müharibədən sonrakı dövrün son nöqtəsi, yeni və hələ adı açıqlanmayan epoxanın doğum sancıları daha fərqli ola bilməzdi. Bu, qlobal pandemiya və 11 Sentyabr hücumlarından sonra Amerika qüdrətinin Sovet və Britaniya imperial sələflərindən fərqli olaraq Əfqanıstanı (və əlavə olaraq, digər cəmiyyətlər) liberal-demokratik obrazda yenidən yarada biləcəyini sübut etmək üçün 20 illik səylərin dayandırılması ilə əlamətdar oldu.